Waarschuwing: dit verhaal bevat schokkende passages.

In de vertrekhal op luchthaven Sabiha Gökçen in Istanboel barst een vrouw in tranen uit. Drie dagen na de zware beving weet iedereen wat dat betekent: ze heeft iemand verloren in het aardbevingsgebied.

Ik wacht op de vertraagde vlucht naar Adana, de uitvalsbasis voor de internationale pers.

Bij de hotels daar is het een komen en gaan van auto's met journalisten. Sommigen gaan naar Kahramanmaras, weer anderen naar Gaziantep. Maar samen met twee andere Nederlandse collega's buigen we af naar Antakya in de provincie Hatay, dicht bij de Syrische grens. Daar kwam de hulpverlening volgens de verhalen maar moeilijk op gang.

De route voert langs de havenstad Iskenderun, waar de brand op het haventerrein nog nasmeult en blusvliegtuigen hun rondjes maken. Hier wordt ook de schade aan de gebouwen duidelijk zichtbaar: grote barsten, scheuren en gaten in de flats. En ook hier zien we veel ingestorte gebouwen.

Doordat brandstof in het aardbevingsgebied schaars of op is, zijn er bij veel tankstations chaotische taferelen. De pompshops zijn zo goed als leeggekocht.

Richting Hatay slibt de weg dicht. Uit heel Turkije komen namelijk hulpgoederen, organisaties en vrijwilligers. Dat gaat veelal over land. Een jonge militair in burger probeert met man en macht en een schorre stem een middenbaan vrij te houden voor de eindeloze stroom aan ambulances die onderweg zijn.

Het aardbevingsgebied is inmiddels afgesloten voor mensen van buiten, maar als pers kunnen we nog wel doorrijden.

Na het checkpoint rijden we een andere wereld in: een van verwoesting op ongekende schaal. Hele stadswijken zijn onherstelbaar beschadigd. De meeste appartementsgebouwen zijn gereduceerd tot hopen puin.

Bij een van de puinhopen treffen we de jonge vrouw op het gras aan. Ze kijkt strak voor zich uit. Zij werd bedolven onder het puin, maar heeft het overleefd. Voor haar familie komt de hulp te laat.

Net als voor het kind dat daar eerder op de ochtend gevonden is. Iemand in een ambulance stopt en vraagt of er nog overlevenden zijn. Hij kan doorrijden.

Het is een van de harde wetten van zoekacties: reddingswerkers concentreren zich op het vinden van overlevenden. Zijn die ergens niet direct te lokaliseren, dan is het beter om elders verder zoeken. De nabestaanden rond de puinhopen blijven achter met hun doden.

Onder het puin van het volgende gebouw liggen volgens omstanders nog twintig mensen. Er was een Sloveens reddingsteam voor overlevenden, maar het team kon niets meer uitrichten.

Het weerhoudt de inwoners van Hatay er niet van te blijven zoeken.

Het is de rode draad van onze trek door de stad: inwoners die je aanklampen om door te geven wie waar nog ligt. Het aantal potentiële slachtoffers loopt aan het einde van de straat al in de tientallen. Onmogelijk te verifiëren, maar daardoor niet minder schokkend.

Aan het einde van een grotendeels verwoest zijstraatje hebben omwonenden met overgebleven spullen een klein kamp ingericht. Er is geen elektriciteit, geen stromend water, maar ook geen angst of boosheid. Wel zorgen, want hoelang houdt deze situatie aan?

Bekijk hieronder de video die Nick maakte in Hatay:

Terug in de hoofdstraat worden we meegenomen naar een ingestort appartementsgebouw. Het vijf etages tellende pand is gereduceerd tot een 5 meter hoge hoop puin. Plots klinkt de roep om dekens. Omstanders weten hoe laat het is: er is een stoffelijk overschot gevonden.

De man naast ons stort ter aarde, want zijn zus is het slachtoffer. In de contouren van het puin, tussen het verwrongen staal en de enorme betonblokken, wordt inderdaad het lichaam van een vrouw zichtbaar. Ze is omgekomen met haar dochter, die ze op het laatste moment tegen haar borst heeft gedrukt.

In de naastgelegen moskee liggen nog meer gevonden lichamen. De buurtbewoners konden hen niet identificeren. Ze wachten tot de overledenen, onder wie twee kleine kinderen, worden opgehaald. Wanneer dat zal gebeuren, weten ze niet. Net als dat ze niet weten wanneer de echte hulptroepen komen. Die zijn hier in hartje Antakya nog niet geweest, zegt een boze vrijwilliger.

Als de duisternis invalt en de temperatuur richting het vriespunt zakt, kruipen de overlevenden bijeen rond vuurtjes. Deze groep heeft geluk gehad. Ze blijven in de wijk, want hier zijn ze bij hun familie. Onder het puin.